Groeten uit de rimboe

Zo, zijn we weer. Ik heb echt geen idee waar ik de vorige keer gebleven was en er gebeuren hier miljoen dingen op een dag die ik wil vertellen maar ik vergeet het allemaal weer omdat er daarna weer 100 dingen overtreffen.

We zijn maandag voor het eerst naar de babieshome gegaan om echt te werken, het eerste wat ik zag toen ik het hek binnen kwam waren nog 20 vrijwilligers en welgeteld 5 kinderen, de rest lag nog te pitten. We zijn dus inmiddels met meer vrijwilligers dan kinderen bijna en dat heeft me wel erg teleurgesteld, ik kom hier om te helpen en om zinvol te zijn en niet om met 20 andere nederlanders de hele dag baby's te knuffelen.
Wat me ook opvalt is dat de kinderen heeeeel aanhankelijk zijn, ze willen alleen maar de hele dag knuffelen en aan je hangen en als je dat niet doet worden ze echt vervelend en jankerig. Verder lach ik me de hele dag kapot om die kinderen, sowieso alle oegandezen want ze zijn allemaal zo.. Uh zennnnn.
Iedereen is rustig en zit maar een beetje niks te doen. Die kinderen kijken vaak ook uit hun ogen of ze zwaar onder invloed zijn. Ik werd hier in het begin heel bang van want het leek wel of sommige soms gewoon helemaal niet bereikbaar waren dan reageren ze echt nergens meer op. Maar dat schijnt normaal te zijn. Zelfs de kleinste baby's huilen hier nauwelijks. Maar de volwassenen zijn precies hetzelfde, ik wist dat het ongebruikelijk was om je emoties te tonen maar dit gaat wel heel ver, ze hebben altijd dezelfde gezichtsuitdrukking. Vet irritant want ze lijken allemaal al zo op elkaar en dit maakt het er niet beter op.

Verder slapen Suzanne en ik inmiddels samen met vivian en rita achterin de koeienstal, want het huis is vol. Dus we slapen echt in een hok in de tuin rn als je snachts moet plassen moet je door de tuin tussen de beesten naar het huis. De organisatie heeft ons wat dat betreft wel erg teleurgesteld want we hebben betaald voor een slaapkamer met 2 persoonsbed en eigen badkamer. Nu delen we de badkamer met 17 meisjes. Leuk

En toen had je de village.. Dit heet maar gewoon zo omdat het eigenlijk geen naam heeft en het is zo ongeveer al het gebied dat niet meer op de kaart te vinden is, hier woont echt de armste bevolking in die kleien hutjes met rieten dak met 12 kinderen. Zonder water zonder stroom zonder wc. ECHT HELEMAAL NIKS. De reacties van andere vrijwilligers die er waren geweest en hadden geslapen waren als volgt:
- Een keer en nooit weer
- het was echt een hell, dikke nachtmerrie

1+1=2: IK WOU NAAR DE VILLAGE EN IK WOU ER SLAPEN

Eerst moesten we anderhalf uur met 13 man in een 6 persoons busje, ze werken hier echt met een leuk systeem, als er namelijk mensen langs de weg staan die ook mee willen kan dat als ze meer betalen dan diegene die erin zit. Als je dus niet veel hebt betaald heb je pecht want dan kun er halverwege gewoon uit BALEN
Daarna moesten we nog 1,5 met de boda door de rimboe.. ik hou echt van boda's hoor maar dit had wel wat sneller gekund.

ik kan nu natuurlijk heel stoer gaan doen enzo maar ik heb hier ook echt mijn eerste oegandeze tranen gelaten. Ik kon al niet uitleggen hoe het hier was bij het weeshuis maar daar is het echt onvoorstelbaar. Er zitten 260 kinderen op die school en ze hebben ongeveer 9 leraren.
Het is niet voor te stellen hoe blij deze kinderen zijn met een ballon, ze snappen het alleen niet helemaal geloof ik want ze wouden er nauwelijks mee spelen omdat ze bang waren dat die kapot ging. Ze hebben dus uren een ballon vast gehouden. En toeeeeeeen kwam de bellenblaas, ik heb nog nooit kinderen zo zien stralen, echt niet. Kinderen in nederland hebben die blik nog niet eens als ze een ipad krijgen. Onvoorstelbaar.
Zoals ik al zei hebben ze hier geen water, ook niet voor de kinderen. De kinderen drinken dus thuis voor ze naar school gaan een beker water. Sommige kinderen moeten 3 uur lopen om op school te komen en ze hebben les van 8 tot 3 meestal buiten op een open grasveld pal in de zon met 30 graden. Sorry kind maar je volgende beker krijg je om 6 uur als je weer thuis bent.

Allemaal heel leuk geweest overdag maar toen kwam de nacht, het was om 7 uur echt pikdonker en je hebt alleen je zaklamp. Ik wad helemaal gebroken en toen kwam vivian: HEE KIJK WE HEBBEN RATTEN IN DE HUT. nice vief, nu kan ik echt
lekker slapen. Godzijdank had ik oortjes en muziek mee dus john mayer en coldplay hebben me de nacht doorgesleept.
De volgende ochtend kom ik mijn hut uitgerold en het eerste wat ik zie zijn alle kinderen die in een rij staan en die eerst allemaal een slag krijgen met een stok en dan pas de klas inmogen. En hard ook. Waar dat nou weer voor nodig is weet ik niet maar het leek me niet verstandig dat ik het ging vragen.. Ik leer hier wel echt om mijn mond te houden JE KAN TROTS OP ME ZIJN MAM
Daarna heb ik de hele ochtend engels les gegeven en een slinger gemaakt van alle tekeningen die de kinderen in nederland voor ze hadden gemaakt. Ik bleef me elke keer verbazen hoe dankbaar deze kinderen zijn. Als je aan komt lopen staan ze allemaal op en gaan ze zingen en klappen hoe fijn ze het vinden je te zien en na de les bedanken ze je zingend dat je ze wat hebt geleerd. Ik struikelde inmiddels over mijn eigen voeten en zat er helemaal doorheen. Gelukkig hoefde ik nog maar 3 uur terug en hebben we hier een fantastische douche waar 3 druppels koud water uit. En er hoefden maar 7 mensen voor me in de badkamer!
Ik ben echt voor mijn gevoel in het paradijs beland in Jinja, want ik heb een dak boven mijn hoofd en een wc.